Hjarta mítt
Míni eygu sukku í djúpa hav í nátt,
Og hjarta mítt brann eins og eldur,
og sjálvt um luftin var ísakøld,
So vermdu meg tínar heitu hendur.
Nei, aldri eg gloyma man tvey eygu so rein,
Og andlitið so yndisligt, blítt,
Og um eg ikki tá var farin heim,
Tá mundi tú stolið hjarta mítt
