Κι οι άντρες κλαίνε (Ki i andres klene)
Σαν πληγωμένος αετός
στην κάμαρά, στην κάμαρά μας μπήκα
κι ούτε ανάσα, ούτε φως,
ούτε αγκαλιά δεν βρήκα
Κι όπως σκεφτόμουνα πως άλλος σ' αγκαλιάζει
το πρώτο δάκρυ μου κατάλαβα να στάζει
το πρώτο δάκρυ μου κατάλαβα να στάζει
Όσοι δεν πόνεσαν, άσ' τους να λένε
κι όμως, κυρία μου, κι οι άντρες κλαίνε
κι όμως, κυρία μου, κι οι άντρες κλαίνε
Με τσακισμένα τα φτερά
έπιασα το, έπιασα το ποτήρι
μα του χαμού σου η συμφορά
με είχε παρασύρει
Κι όσο σκεφτόμουνα πως είσαι μακριά μου,
ποτάμια τρέχανε θολά τα δάκρυά μου
ποτάμια τρέχανε θολά τα δάκρυά μου
Όσοι δεν πόνεσαν, άσ' τους να λένε
κι όμως, κυρία μου, κι οι άντρες κλαίνε
κι όμως, κυρία μου, κι οι άντρες κλαίνε
