Δε φταις εσύ (De ftais esý)
Δε φταις εσύ,
μου το ’χες πει απ’ την αρχή
πως είσ’ αέρας και βροχή,
πως χάνεσαι σαν αστραπή,
δεν φταις εσύ,
που σ’ έχω κάνει προσευχή,
καμιά μη νιώθεις ενοχή,
τι κι αν μου άνοιξες πληγή,
δεν φταις εσύ.
Φταίω εγώ, φταίω εγώ,
που νόμισα ότι μπορώ
μια μέρα να σ’ αλλάξω,
φταίω εγώ, φταίω εγώ,
που νόμισα ότι μπορώ
καινούργιο άνθρωπο να φτιάξω.
Δε φταις εσύ,
μου το ’χες πει απ’ την αρχή
πως είναι η ζωή μικρή,
πολύ σκληρή, πολύ πικρή,
δεν φταις εσύ,
που ζεις την κάθε σου στιγμή
σαν τελευταία σου στιγμή,
σαν τελευταία διαδρομή,
δεν φταις εσύ.
Φταίω εγώ, φταίω εγώ,
που νόμισα ότι μπορώ
μια μέρα να σ’ αλλάξω,
φταίω εγώ, φταίω εγώ,
που νόμισα ότι μπορώ
καινούργιο άνθρωπο να φτιάξω.
Δε φταις εσύ,
μου το `χες πει απ’ την αρχή
πως είναι η ζωή μικρή,
πολύ σκληρή, πολύ πικρή,
δεν φταις εσύ.
