Οι δυ' πα Στέλιο έζησαμ' (E de'pa Stelio ezesam')
Οι δυ' πα Στέλιο έζησαμ' τη πόλεμου τη μπόραν
εντάμαν για να τραγωδούμ, ατώρα έρθεν η ώρα
Ερκέντεν Χρύσανθε έφυγα εγώ ας σα μαγαζία
και εν ο κόσμον εφουκρούτονε 'ς σα δίσκους τη λαλία μ'
Στέλιο τ'εσόν η λαλίαν 'ς σον κόσμον έτον θάμαν
για τη ράτσα τ'εμέτερον θα τραγωδούμ' εντάμαν
Σεράντα χρόνια τραγωδείς 'ς ση ράτσας το αλώνι
θάμαν αν εν η λαλία μ',εσύ είσαι τ' αηδόνι.
Ετραγώδεσες για τη σεβντάν, τέρτια, χαρά και πόνια
άμον την λάλια σ' 'κί θα βγουν σε 500 χρόνεα
Αμόν τ'εσόν πα Χρύσανθε 'κί θα ακούνε λαλία
ούλα 'ς σ'αοίκα γεννίουν 'ς σα 1000 χρόνεα μία!
