Στη Σαλονίκη
Ήρθες και έφυγες σαν άνεμος
και δεν καταλαβαίνω πώς
μου είπες «σ’ αγαπάω»
μα πρέπει αλλού να πάω, να σωθώ
Προσωπικός μου ήσουν άγγελος
και τώρα σκοτεινιάζει ο ουρανός.
Όταν μου λες αντίο
γινόμαστε κι οι δύο ένας καημός.
Κι αν δεν ανέχεσαι τα βουρκωμένα μάτια,
κι αν δεν μπορείς τις μακρινές διαδρομές.
στη Σαλονίκη να μην έρχεσαι ποτέ
τις Κυριακές
Να σε κοιτάζω άλλο δεν μπορώ
γιατί μπερδεύομαι και απορώ,
που λες πως δεν αντέχεις
στο πλάι σου να μ’ έχεις, απορώ.
Είπες να σε αγγίζω πως δεν θες
κι ότι θυμάσαι πάντα αυτά που λες.
Από ένα «κατά λάθος»
κάνεις μεγάλο λάθος και θα κλαις.
