Το πρώτο περιστέρι
Το κοφτερό να πάει βαθιά στο στήθος μου μαχαίρι
ο πρώτος ήλιος να φανεί το πρώτο περιστέρι
Στέκει το ρόδο απείραχτο μπρος στ’ ουρανού τη χάρη
ποιο κύμα ποια πρωτοφιλεί στ’ αμάραντο χορτάρι
Μέσα από ήλιους κι ουρανούς σε βλέπω δακρυσμένη
σαν άστρο που το νότισε λύπη συννεφιασμένη
Πέλαγα δάση και βουνά φέρνω σαν χελιδόνι
ποιος χωρισμός μας χώρισε ποια μοίρα μας ενώνει
