Κόσμε μου `γινες πληγή
Στην αλυσίδα τη βαριά
θα ψάξω εγώ παρηγοριά
γιατί και τούτη τη ζωή
τι να την κάνω.
Στην παγωνιά της φυλακής
να βρεις καρδιά να κρατηθείς
που πας στ’ αγκάθια κι αγαπάς
κι όλο σε χάνω.
Κόσμε μου `γινες πληγή
κι είναι το γρήγορο π `αργεί
που μ `ορμήνεψε να πιω και να μεθύσω
για να παρηγορηθώ
μη τυχόν και λυπηθώ
την κακούργα την αγάπη της
να σβήσω
κι ας χαθώ.
Στη συννεφιά του Γολγοθά
σ’ ένα σταυρό που με μεθά
θα γίνει η σκέψη σου καρφί
να με καρφώνει.
Και ξημερώματα Μαγιού
θα λάβεις μάνα ενός σου γιου
τ’ άσπρο πουκάμισο
το μαύρο παντελόνι.
